32 χρόνια πέρασαν από τότε που η περήφανη φωνή της Ελλάδας έσβησε για τον κόσμο. Μέσα από τα τραγούδια του όμως θα συντροφεύει την Ελληνική ψυχή για πολύ καιρό ακόμα.
Ο "Αρχάγγελος" της Κρήτης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια. Τα παιδικά χρόνια του ήταν δύσκολα και σε ηλικία πέντε ετών αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χωριό του με την οικογένεια του επειδή του έβαλαν φωτιά οι Γερμανοί κατακτητές. Ζουν για λίγα χρόνια στο Μυλοπόταμο και στη συνέχεια επιστρέφουν στο χωριό. Τα γράμματα έδειχναν να μην τον συγκινούν, και φεύγει για το Ηράκλειο. Εκεί βλέπει έναν συγγενή του να παίζει λύρα, του αρέσει και θέλει να μάθει κι αυτός. Σε ηλικία λοιπόν 10 ετών σταματάει το σχολείο και βγάζει τα προς το ζην παίζοντας σε πανηγύρια και γλέντια γάμων και βαφτησίων σε όλο το νησί. Στα 17 εγκαθίσταται μόνιμα στο Ηράκλειο. Σε μία αποκριάτικη γιορτή γνωρίζει την Ουρανία Μελαμπιανιάκη, κόρη εύπορης οικογένειας, την οποία παντρεύεται κρυφά,λόγω της ταξικής διαφοράς τους και αποκτούν δύο παιδιά.
Το 1958 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο και η ανταμοιβή του είναι 150 δρχ! Ο δίσκος γνωρίζει επιτυχία και το 1966 κερδίζει το πρώτο βραβείο σε μουσικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας.Το 1969 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Γνωρίζεται με τον σκηνοθέτη Ερρίκο Θαλασσινό από τον οποίο γνωρίζει και τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η φωνή του γίνεται φωνή αντίστασης κατά της δικτατορίας μέσα από τραγούδια όπως "Αγρίμια και αγριμάκια μου" "Πότε θα κάνει ξαστεριά" και τις μελοποιήσεις των έργων του Σολωμού και του Ρήγα από τον Μαρκόπουλο. Το 1973 εμφανίζεται στο πλευρό της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου στο έργο το "Μεγάλο μας Τσίρκο" όπου παίρνει μεγάλη δημοσιότητα ως έργο καθώς μιλάει για την ιστορία της Ελλάδας στα Νεώτερα χρόνια. Από πολλούς θεωρείται προάγγελος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στα μεταπολιτευτικά χρόνια συνεχίζει κανονικά το τραγούδι με τον τρόπο που μόνος εκείνος ήξερε, η μοίρα όμως του επεφύλλασε άλλα σχέδια δυστυχώς... Το 1979 διαπιστώνεται ότι πάσχει από καρκίνο. Μετά από ένα χρόνο σκληρής μάχης, "φεύγει" τα ξημερώματα της Παρασκευής 8ης Φεβρουαρίου του 1980. Είχε πεί ένα τραγούδι κάποτε που αποδείχτηκε ίσως προφητικό... : «Μια μέρα, μια Παρασκευή
θα πέσω να πεθάνω
και μια Λαμπρή θ αναστηθώ
από το χώμα απάνω»
Εμείς θα συντροφευόμαστε πάντα από τα τραγούδια του και θα παίρνουμε περισσότερη δύναμη... μακάρι όπου κι αν είναι να μας βλέπει και να μας προστατεύει...
Ο "Αρχάγγελος" της Κρήτης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια. Τα παιδικά χρόνια του ήταν δύσκολα και σε ηλικία πέντε ετών αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χωριό του με την οικογένεια του επειδή του έβαλαν φωτιά οι Γερμανοί κατακτητές. Ζουν για λίγα χρόνια στο Μυλοπόταμο και στη συνέχεια επιστρέφουν στο χωριό. Τα γράμματα έδειχναν να μην τον συγκινούν, και φεύγει για το Ηράκλειο. Εκεί βλέπει έναν συγγενή του να παίζει λύρα, του αρέσει και θέλει να μάθει κι αυτός. Σε ηλικία λοιπόν 10 ετών σταματάει το σχολείο και βγάζει τα προς το ζην παίζοντας σε πανηγύρια και γλέντια γάμων και βαφτησίων σε όλο το νησί. Στα 17 εγκαθίσταται μόνιμα στο Ηράκλειο. Σε μία αποκριάτικη γιορτή γνωρίζει την Ουρανία Μελαμπιανιάκη, κόρη εύπορης οικογένειας, την οποία παντρεύεται κρυφά,λόγω της ταξικής διαφοράς τους και αποκτούν δύο παιδιά.
Το 1958 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο και η ανταμοιβή του είναι 150 δρχ! Ο δίσκος γνωρίζει επιτυχία και το 1966 κερδίζει το πρώτο βραβείο σε μουσικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας.Το 1969 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Γνωρίζεται με τον σκηνοθέτη Ερρίκο Θαλασσινό από τον οποίο γνωρίζει και τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η φωνή του γίνεται φωνή αντίστασης κατά της δικτατορίας μέσα από τραγούδια όπως "Αγρίμια και αγριμάκια μου" "Πότε θα κάνει ξαστεριά" και τις μελοποιήσεις των έργων του Σολωμού και του Ρήγα από τον Μαρκόπουλο. Το 1973 εμφανίζεται στο πλευρό της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου στο έργο το "Μεγάλο μας Τσίρκο" όπου παίρνει μεγάλη δημοσιότητα ως έργο καθώς μιλάει για την ιστορία της Ελλάδας στα Νεώτερα χρόνια. Από πολλούς θεωρείται προάγγελος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στα μεταπολιτευτικά χρόνια συνεχίζει κανονικά το τραγούδι με τον τρόπο που μόνος εκείνος ήξερε, η μοίρα όμως του επεφύλλασε άλλα σχέδια δυστυχώς... Το 1979 διαπιστώνεται ότι πάσχει από καρκίνο. Μετά από ένα χρόνο σκληρής μάχης, "φεύγει" τα ξημερώματα της Παρασκευής 8ης Φεβρουαρίου του 1980. Είχε πεί ένα τραγούδι κάποτε που αποδείχτηκε ίσως προφητικό... : «Μια μέρα, μια Παρασκευή
θα πέσω να πεθάνω
και μια Λαμπρή θ αναστηθώ
από το χώμα απάνω»
Εμείς θα συντροφευόμαστε πάντα από τα τραγούδια του και θα παίρνουμε περισσότερη δύναμη... μακάρι όπου κι αν είναι να μας βλέπει και να μας προστατεύει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου