Ξυπνάω, ανοίγω τον υπολογιστή και χαζεύω το timeline μου
στο facebook. Aνάμεσα
στις δημοσιεύσεις των φίλων, το μάτι μου πέφτει σε 3 άρθρα, το ένα ακριβώς κάτω
από το άλλο, με θέματα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον. «Θησαυρός της εποχής του
Μ. Αλεξάνδρου βρέθηκε στο Ισραήλ», « Αμερικανίδες χάραξαν τα ονόματά τους στο
Κολοσσαίο για μια… selfie»,
«Oι
Τζιχαντιστές απειλούν τώρα και την Αίγυπτο». Το γεγονός ότι αυτές οι τρεις ειδήσεις βρέθηκαν μπροστά μου
μαζί, με βοηθάει να αναπτύξω αμέσως ένα συλλογισμό που γρήγορα έγινε κείμενο.
Η πρώτη είδηση, είναι βέβαια κάτι ευχάριστο. Κοσμήματα αλλά και νομίσματα της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρέθηκαν σε σπηλιά στο βόρειο Ισραήλ, πρώτη φορά στη συγκεκριμένη περιοχή της πολύπαθης αυτής γωνιάς του κόσμου. Δεν είναι από υλικής και ποσοτικής άποψης μια σπουδαία ανακάλυψη. Είναι ένας κόκκος στις αμμουδιές του κόσμου των ευρημάτων που μας έχει δώσει το λαμπρό ιστορικό παρελθόν μας. Κάθε τέτοιο νέο, προχωρά την έρευνα και την επιστήμη ένα βήμα πιο μπροστά, την ανθρώπινη οντότητα ένα βήμα εγγύτερα στην ύπαρξη του. Είναι κάτι το ξεχωριστό, ακόμα και αν καταλήξουν να “κοσμούν” την αποθήκη κάποιου μουσείου.
Η τρίτη είδηση αφορά τους Τζιχαντιστές. Οι οποίοι απειλούν την Αίγυπτο και τη Διεθνή κοινότητα για καταστροφή των Πυραμίδων της Γκίζας και της ίδιας της Σφίγγας, πασίγνωστα σύμβολα ενός τεράστιου και πανάρχαιου πολιτισμού, μιας ολόκληρης χώρας. «Ότι οι πρώτοι μουσουλμάνοι δεν κατέστρεψαν αυτά τα μνημεία, δε σημαίνει πως είναι λάθος να τα καταστρέψουμε εμείς τώρα». Τζιχάντ είναι ο ιερός πόλεμος των ισλαμιστών. Σύμφωνα με το Κοράνι, ο σωστός μουσουλμάνος οφείλει να διαδώσει τον ισλαμισμό στους απίστους, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό οποιοδήποτε μέσον και γιατί όχι τη βία ακόμα και στη μορφή ανοιχτού πολέμου. Έτσι, εχθροί των τζιχαντιστών είναι όλοι όσοι.. δεν είναι αυτοί. Όλες οι θρησκείες πάνω στη γή και κάθε πολιτισμός που δεν είναι δικός τους οφείλει να καταστραφεί.
Δε θέλω να επεκταθώ στη πολιτική διάσταση της σύστασης ενός «Ισλαμικού» κράτους, ούτε στα συμφέροντα –τα Δυτικά συμφέροντα- που φυσικά κρύβονται πίσω από το όλο ζήτημα. Βεβαίως, όταν δολοφονούνται άνθρωποι, το ζήτημα καταστροφής αγαλμάτων έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Όμως, τα βίντεο των καταστροφών αγαλμάτων 3.000 ετών στη Συρία και τη Μεσοποταμία έκαναν το γύρο του κόσμου και προκάλεσαν ποικίλες –και ακραίες- αντιδράσεις. Εγώ προσωπικά έκλαψα βλέποντας τα αγάλματα να διαλύονται με σφυριά και τσεκούρια, από ανθρώπους (;) που σκοτώνουν το παρελθόν τους. Σαν τα εγγόνια να μισούν και να σκοτώνουν τον παππού τους, επειδή δεν είναι ίδιος.
Προσπερνώ και ανοίγω την δεύτερη είδηση, που αποτελεί τα λεγόμενα ψιλά γράμματα της ειδησεογραφίας της ημέρας, αν και δε θα έπρεπε. Νεαρά άτομα για τη διασκέδαση τους χάραξαν τα ονόματα τους σε ένα αρχαίο μνημείο, σε ένα σύμβολο πολιτισμού και μηχανικής. Χαράζουμε μνημεία, γράφουμε με γκράφιτι ιστορικά κτήρια, μουτζουρώνουμε με σπρέι αγάλματα. Γιατί πολύ απλά, οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται. Αυτή η είδηση, χαμένη και χωμένη κάπου στην ειδησεογραφία της καθημερινότητας είναι πιο σημαντική από όσο δείχνει η επιφάνειά της. Κάποιες νεαρές κοπέλες θέλοντας να θυμούνται το ταξίδι τους στη Ρώμη ,χάραξαν τα ονόματα τους στον τοίχο του Κολοσσαίου και τράβηξαν μια φωτογραφία. Ε, και; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Παραπάνω κατηγορούσαμε την απολίτιστη ανατολή για πολιτιστική κτηνωδία ενώ οι ίδιοι έχουμε γυρίσει νοοτροπία πολλά βήματα πίσω στην εξέλιξή μας ως πνευματικό είδος. Γνώμη μου, πως καμιά τιμωρία δεν είναι αρκετή. Κι αν για σένα δεν έχει σημασία, για κάποιους άλλους έχει. Αν δε μπορείς να σκέφτεσαι πριν πράξεις, τότε μη πράττεις. Τα μνημεία δεν είναι δικά σου, είναι κτήμα και κληροδότημα της ανθρωπότητας. Πρέπει να τα εκτιμάς όπως εκτιμάς και τον χτύπο της καρδιάς σου που σου δίνει ακόμα ένα δευτερόλεπτο ζωής. Αδιαφορία. Έλα μωρέ ένα κτίριο είναι, έσφαζαν ανθρώπους κάποτε μέσα, γιατί να το σεβαστώ; Ή, είναι ναός άλλων θεών εμείς είμαστε χριστιανοί, δεν μας είναι απαραίτητα. Ή μήπως τελικά είναι ένας σωρός από πέτρες; Η είδηση έκανε το γύρο της στο διαδίκτυο με ποικίλα σχόλια και απόψεις να συνοδεύουν το περιστατικό που πάντως έχαιρε μεγάλης προβολής για μια μέρα. Δεν πρόκειται για αρχαιοπληξία μερικών σαν εμένα, αλλά αρχαιογνωσία. Η αδιαφορία πηγάζει από την αμάθεια ή την ημιμάθεια για τα πράγματα. Είναι και χαρακτηριστικό της εποχής μας άλλωστε. Ότι δεν είναι δικό μας ή δε το αισθανόμαστε δικό μας, δεν αξίζει τίποτα και μπορεί να καταστραφεί. Έπειτα ο εγωισμός. Δε πρεσβεύει το εγώ μου, άρα έχω δικαίωμα να το φθείρω.
Έχω επισκεφτεί δεκάδες μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και ένιωσα συγκινημένος, περήφανος για τα κληροδοτήματα και την κληρονομιά των προγόνων μου. Πρώτα ως Ανθρώπων και έπειτα ως Ελλήνων. Κάποιοι νιώθουν και μια απροσδιόριστη ενέργεια σε αυτά τα μέρη… Δεν είναι υποχρεωτικό όλοι να νιώθουν έστω σεβασμό και να αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα αυτά τα πράγματα, όσο και αν θα ήθελα να συμβεί αυτό. Αν όμως, όπως λέγεται, όλοι οι άνθρωποι αφήνουν το αποτύπωμά τους σε τούτο τον κόσμο καθώς φεύγουν… Το δικό σας αποτύπωμα πιο θα είναι; Η προστασία, η συνεχεια ή η καταστροφή; Εκούσια ή ακούσια η πράξη, παραμένει η ίδια. Nous sommes tous Djihadistes(!;)….
Θ. Ξάνθης
Η πρώτη είδηση, είναι βέβαια κάτι ευχάριστο. Κοσμήματα αλλά και νομίσματα της εποχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρέθηκαν σε σπηλιά στο βόρειο Ισραήλ, πρώτη φορά στη συγκεκριμένη περιοχή της πολύπαθης αυτής γωνιάς του κόσμου. Δεν είναι από υλικής και ποσοτικής άποψης μια σπουδαία ανακάλυψη. Είναι ένας κόκκος στις αμμουδιές του κόσμου των ευρημάτων που μας έχει δώσει το λαμπρό ιστορικό παρελθόν μας. Κάθε τέτοιο νέο, προχωρά την έρευνα και την επιστήμη ένα βήμα πιο μπροστά, την ανθρώπινη οντότητα ένα βήμα εγγύτερα στην ύπαρξη του. Είναι κάτι το ξεχωριστό, ακόμα και αν καταλήξουν να “κοσμούν” την αποθήκη κάποιου μουσείου.
Η τρίτη είδηση αφορά τους Τζιχαντιστές. Οι οποίοι απειλούν την Αίγυπτο και τη Διεθνή κοινότητα για καταστροφή των Πυραμίδων της Γκίζας και της ίδιας της Σφίγγας, πασίγνωστα σύμβολα ενός τεράστιου και πανάρχαιου πολιτισμού, μιας ολόκληρης χώρας. «Ότι οι πρώτοι μουσουλμάνοι δεν κατέστρεψαν αυτά τα μνημεία, δε σημαίνει πως είναι λάθος να τα καταστρέψουμε εμείς τώρα». Τζιχάντ είναι ο ιερός πόλεμος των ισλαμιστών. Σύμφωνα με το Κοράνι, ο σωστός μουσουλμάνος οφείλει να διαδώσει τον ισλαμισμό στους απίστους, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό οποιοδήποτε μέσον και γιατί όχι τη βία ακόμα και στη μορφή ανοιχτού πολέμου. Έτσι, εχθροί των τζιχαντιστών είναι όλοι όσοι.. δεν είναι αυτοί. Όλες οι θρησκείες πάνω στη γή και κάθε πολιτισμός που δεν είναι δικός τους οφείλει να καταστραφεί.
Δε θέλω να επεκταθώ στη πολιτική διάσταση της σύστασης ενός «Ισλαμικού» κράτους, ούτε στα συμφέροντα –τα Δυτικά συμφέροντα- που φυσικά κρύβονται πίσω από το όλο ζήτημα. Βεβαίως, όταν δολοφονούνται άνθρωποι, το ζήτημα καταστροφής αγαλμάτων έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Όμως, τα βίντεο των καταστροφών αγαλμάτων 3.000 ετών στη Συρία και τη Μεσοποταμία έκαναν το γύρο του κόσμου και προκάλεσαν ποικίλες –και ακραίες- αντιδράσεις. Εγώ προσωπικά έκλαψα βλέποντας τα αγάλματα να διαλύονται με σφυριά και τσεκούρια, από ανθρώπους (;) που σκοτώνουν το παρελθόν τους. Σαν τα εγγόνια να μισούν και να σκοτώνουν τον παππού τους, επειδή δεν είναι ίδιος.
Προσπερνώ και ανοίγω την δεύτερη είδηση, που αποτελεί τα λεγόμενα ψιλά γράμματα της ειδησεογραφίας της ημέρας, αν και δε θα έπρεπε. Νεαρά άτομα για τη διασκέδαση τους χάραξαν τα ονόματα τους σε ένα αρχαίο μνημείο, σε ένα σύμβολο πολιτισμού και μηχανικής. Χαράζουμε μνημεία, γράφουμε με γκράφιτι ιστορικά κτήρια, μουτζουρώνουμε με σπρέι αγάλματα. Γιατί πολύ απλά, οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται. Αυτή η είδηση, χαμένη και χωμένη κάπου στην ειδησεογραφία της καθημερινότητας είναι πιο σημαντική από όσο δείχνει η επιφάνειά της. Κάποιες νεαρές κοπέλες θέλοντας να θυμούνται το ταξίδι τους στη Ρώμη ,χάραξαν τα ονόματα τους στον τοίχο του Κολοσσαίου και τράβηξαν μια φωτογραφία. Ε, και; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Παραπάνω κατηγορούσαμε την απολίτιστη ανατολή για πολιτιστική κτηνωδία ενώ οι ίδιοι έχουμε γυρίσει νοοτροπία πολλά βήματα πίσω στην εξέλιξή μας ως πνευματικό είδος. Γνώμη μου, πως καμιά τιμωρία δεν είναι αρκετή. Κι αν για σένα δεν έχει σημασία, για κάποιους άλλους έχει. Αν δε μπορείς να σκέφτεσαι πριν πράξεις, τότε μη πράττεις. Τα μνημεία δεν είναι δικά σου, είναι κτήμα και κληροδότημα της ανθρωπότητας. Πρέπει να τα εκτιμάς όπως εκτιμάς και τον χτύπο της καρδιάς σου που σου δίνει ακόμα ένα δευτερόλεπτο ζωής. Αδιαφορία. Έλα μωρέ ένα κτίριο είναι, έσφαζαν ανθρώπους κάποτε μέσα, γιατί να το σεβαστώ; Ή, είναι ναός άλλων θεών εμείς είμαστε χριστιανοί, δεν μας είναι απαραίτητα. Ή μήπως τελικά είναι ένας σωρός από πέτρες; Η είδηση έκανε το γύρο της στο διαδίκτυο με ποικίλα σχόλια και απόψεις να συνοδεύουν το περιστατικό που πάντως έχαιρε μεγάλης προβολής για μια μέρα. Δεν πρόκειται για αρχαιοπληξία μερικών σαν εμένα, αλλά αρχαιογνωσία. Η αδιαφορία πηγάζει από την αμάθεια ή την ημιμάθεια για τα πράγματα. Είναι και χαρακτηριστικό της εποχής μας άλλωστε. Ότι δεν είναι δικό μας ή δε το αισθανόμαστε δικό μας, δεν αξίζει τίποτα και μπορεί να καταστραφεί. Έπειτα ο εγωισμός. Δε πρεσβεύει το εγώ μου, άρα έχω δικαίωμα να το φθείρω.
Έχω επισκεφτεί δεκάδες μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους και ένιωσα συγκινημένος, περήφανος για τα κληροδοτήματα και την κληρονομιά των προγόνων μου. Πρώτα ως Ανθρώπων και έπειτα ως Ελλήνων. Κάποιοι νιώθουν και μια απροσδιόριστη ενέργεια σε αυτά τα μέρη… Δεν είναι υποχρεωτικό όλοι να νιώθουν έστω σεβασμό και να αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα αυτά τα πράγματα, όσο και αν θα ήθελα να συμβεί αυτό. Αν όμως, όπως λέγεται, όλοι οι άνθρωποι αφήνουν το αποτύπωμά τους σε τούτο τον κόσμο καθώς φεύγουν… Το δικό σας αποτύπωμα πιο θα είναι; Η προστασία, η συνεχεια ή η καταστροφή; Εκούσια ή ακούσια η πράξη, παραμένει η ίδια. Nous sommes tous Djihadistes(!;)….
Θ. Ξάνθης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου