Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012
Άγγιγμα ψυχής
Εκτέλεση-φωνή: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Συνθέτης: Γιώργος Χατζηνάσιος
Στιχουργός: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου
Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις
Εγώ σιωπώ μες τις φωνές
Και δένω την καρδιά μου
Κι εσύ μετράς τις αντοχές
Μάγισσα, μάγισσά μου
Με ένα άγγιγμα ψυχής
άκουσε ,άκουσέ με
Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις
Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου
έτσι χωρίς αιτία! Από τα αγαπημένα μου τραγούδια!
Εκτέλεση-φωνή: Μιχάλης Χατζηγιάννης
Συνθέτης: Γιώργος Χατζηνάσιος
Στιχουργός: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου
Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις
Εγώ σιωπώ μες τις φωνές
Και δένω την καρδιά μου
Κι εσύ μετράς τις αντοχές
Μάγισσα, μάγισσά μου
Με ένα άγγιγμα ψυχής
άκουσε ,άκουσέ με
Αν βρεις αγάπη ν' αγαπάς
Σαν αίμα σου να την πονάς
Μη την προδώσεις
Γιατί στο φως μιας αστραπής
Θα γίνει ο χρόνος δικαστής
Και θα πληρώσεις
Εγώ μιλώ με προσευχές
Για σένα μάγισσά μου
Κι εσύ κεντάς τις ενοχές
Κέντημα στην καρδιά μου
έτσι χωρίς αιτία! Από τα αγαπημένα μου τραγούδια!
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012
Ελβετός φρουρός του Πάπα με στολή τελετών της περιόδου 1800-1830
Ο φρουρός φορά ένα μπλε πουκάμισο, το οποίο στη μέση "κόβεται" σε έξι προεκτάσεις με κίτρινο πλαίσιο. Τα μανίκια είναι φουσκωτά στον αγκώνα και σχηματίζεται ένα πορτοκαλί περικάρπιο.Πάνω από το πουκάμισο είναι ο ορειχάλκινος θώρακας ο οποίος προστατεύει όλο το επάνω μέρος του σώματος και τα χέρια ως τα μπράτσα. Ο θώρακας συγκρατείται από καφέ ζώνη με ασημένια αγκράφα.
Στο κεφάλι φέρει μία περικεφαλαία "ναπολεόντειου" τύπου με κόκκινο λοφίο κι επίχρυσο στήριγμα. Στο λαιμό έχει άσπρο γιακά ισπανικού τύπου, στολής ευγενών του Μεσαίωνα. Τη στολή συμπληρώνει η ριγέ φουφούλα, οι ριγέ κάλτσες, όλα σε συνδυασμό κόκκινου,κίτρινου και μπλε, καθώς και τα καφέ δερμάτινα παπούτσια με την ασημένια τετράγωνη αγκράφα.
Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012
Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012
Αν κάθε Έλληνας καταφέρει μέσα στο 2012 να αγοράσει ελληνικά προϊόντα....
Ο μεγάλος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του "ο Κήπος του Προφήτη" .
To ποιημα εκδόθηκε το 1923 !!! ( λες και ..."προφητευε" για την Ελλαδα...του σημερα)
Ιδου ενα απόσπασμα :
"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."
To ποιημα εκδόθηκε το 1923 !!! ( λες και ..."προφητευε" για την Ελλαδα...του σημερα)
Ιδου ενα απόσπασμα :
"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."
Προσοχή
Αν κάθε Έλληνας καταφέρει μέσα στο 2012 να αγοράσει ελληνικά προϊόντα αξίας
1.000 ευρώ στη θέση ξένων προϊόντων που αγόρασε πέρυσι, τότε θα προστεθεί
στην προβληματική ελληνική οικονομία το αστρονομικό ποσό των 12
δισεκατομμυρίων ευρώ. Ολόκληρο το περιβόητο ΕΣΠΑ που υποτίθεται ότι θα
αναζωογονούσε τη χώρα, είναι 18 δισεκατομμύρια για τέσσερα χρόνια.
Στροφή στο μικρό Ελληνικό μαγαζί, στο ελληνικό τρόφιμο, στο ελληνικό ποτό,
στροφή στον Έλληνα παραγωγό, ελληνικό ρούχο και το ελληνικό παπούτσι.
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΕΧΟΥΝ BARCODE ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ 520 !!!
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ !
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012
Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ
Χειρότερο απ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θʼ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ απολυθούν κάποιοι απ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Χειρότερο απ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.
Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ όλα είναι το δικό μας σενάριο;
Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θʼ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;
Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.
Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.
Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.
Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.
Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.
Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ απολυθούν κάποιοι απ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.
Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι αυτό θέλω να τελειώνουμε.
Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012
Τώρα πού κατάλαβα τί είναι αγάπη, βλέπω ολοκάθαρα από τι υποφέρει ό κόσμος(Γ.Θεοτοκάς)
Αγαπώ τον Χριστό καί για τοϋτο πιστεύω σ' Αυτόν. Κι ή αγάπη μου γι'Αυτόν, που γεμίζει δάκρυα τα μάτια μου, με ζεσταίνει, με παρηγορεί για όλα, μου δίνει τη δύναμη ν' ατενίσω την πραγματικότητα του κόσμου, με κάνει να αισθάνομαι -ό,τι καί αν συμβεί- πώς τίποτα δεν χάθηκε, πώς υπάρχει πάντα ελπίδα.
Και άγαπώντας Τον,αγαπώ τους ανθρώπους, τους άγαπώ μέσον Αύτού, τους καλούς καί τους κακούς, τους δίκαιους καί τους άδικους... αλλά οΰτε τους χλιαρούς "μέλλω έμεσαι", ας με συγχωρέσει ο άγιος Απόστολος Ιωάννης -ναι τους έχω ολους στην καρδιά μου, τους αισθάνομαι... ταυτίζομαι μαζί τους καί συμπάσχω, γιατί όλοι πάσχουν κα μου περνούν τον πόνο τους...
Τώρα πού κατάλαβα τί είναι αγάπη, βλέπω ολοκάθαρα από τι υποφέρει ό κόσμος, τί ζήτα, τί του χρειάζεται του κόσμου... Τούτος ό κόσμος δεν πάει καλά -είναι κοινό μυστικό.
'Οσο μακριά, όσο ψηλά κι αν τόν φέρει ή άμετρη φιλοδοξία του,όσες τέχνες κι αν δοκιμάσει, οποίο σύστημα ζωής κι αν εφαρμόσει χωρίς αγάπη δεν θα βρει πια άλλο τίποτα, παρά το κενό, το φόβο, την κόλαση. "Ομως δεν παραδέχομαι ότι ό κόσμος χάθηκε, ότι έφτασε ή τελευταία του ώρα...».
Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012
ΣΚΕΨΕΙΣ στα 24 γράμματα!
http://www.24grammata.com/?p=25766#.TzkualGjiXI.facebook
Όταν οι Σ Κ Ε Ψ Ε Ι Σ διαδίδονται....
ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα...
Όταν οι Σ Κ Ε Ψ Ε Ι Σ διαδίδονται....
ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα...
Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012
Γράφεται ιστορία...
Από έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, τι πρέπει να διατηρήσω;
1.Οικογένεια
2.Αληθινούς φίλους
3.Πίστη - Ελπίδα - Αγάπη
4.Χαμόγελο
5.Προσπάθεια
6.Δημιουργία
7.Αλληλοκατανόηση
8.Απομάκρυνση από δύσβατα μονοπάτια
9.Θέληση για νέα πράγματα
10.ΙΣΤΟΡΙΑ
Η σειρά αυτή είναι τυχαία (πλην του πρώτου βέβαια) ο καθένας μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι.
1.Οικογένεια
2.Αληθινούς φίλους
3.Πίστη - Ελπίδα - Αγάπη
4.Χαμόγελο
5.Προσπάθεια
6.Δημιουργία
7.Αλληλοκατανόηση
8.Απομάκρυνση από δύσβατα μονοπάτια
9.Θέληση για νέα πράγματα
10.ΙΣΤΟΡΙΑ
Η σειρά αυτή είναι τυχαία (πλην του πρώτου βέβαια) ο καθένας μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι.
Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012
Κοίμηση της Αγίας Θεοδώρας της Αυγούστας... 11 Φεβρουαρίου
Γεννήθηκε το 815 στην Παφλαγονία της Μ.Ασίας Σύζυγος του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεόφιλου, και μητέρα έξι παιδιών, των Μιχαήλ, Θέκλης, Άννης, Αναστασίας, Πουλχερίας και Μαρίας.
Διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο την περίοδο της Εικονομαχίας (που είχε ξεκινήσει από το 730 και τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ'). Κρυφά εικονόφιλη, διατήρησε τις αρχές της. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αποκαλούσε κρυφά τις εικόνες "καλά νινιά"
Ο Θεόφιλος απεβίωσε το 842 και τον θρόνο ανέλαβε σε ηλικία τριών ετών ο Μιχαήλ. Η Αυγούστα ως επίτροπος του ανήλικο υιού της επικυρώνει τα πρακτικά της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας (787) και καθαίρεσε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Ιωάννη Ζ' και ανέβασε τον Μεθόδιο. Εκεί αποφασίστηκε και η αναστήλωση των εικόνων. Απελευθερώθηκαν από τις φυλακές όλοι οι Εικονόφιλοι και συγκεντρώθηκαν στην Αγία Σοφία πατέρες της Εκκλησίας για να τελέσουν λιτανεία των Ιερών Εικόνων. Το γεγονός αυτό εορτάζεται από την Εκκλησία την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, η Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Κηδεμόνας του Μιχαήλ ήταν όμως και ο αδελφός της Βάρδας. Κατάφερε να στρέψει τον Μιχαήλ εναντίον της μητέρας του και την έκλεισε στο μοναστήρι των Γαστριών μαζί με τις κόρες της.
Εκοιμήθη το 867 και η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη της την 11η Φεβρουαρίου
Το σεπτό της σκήνωμα διατηρείται άθικτο, και βρίσκεται στον Μητροπολιτικό Ναό της Κέρκυρας.
Μεταφέρθη μαζί με το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα, σύμφωνα με την παράδοση, σε ένα γαϊδουράκι, το 1456 (μετά την Άλωση δηλαδή).
Η Θεοδώρα η Αυγούστα είναι από τις πιό αγαπητές μορφές, καθώς σε δύσκολα χρόνια, κατάφερε να θέσει τέλος στην διχόνοια της Εικονομαχίας που μάστιζε την Αυτοκρατορία για δύο περίπου αιώνες.
Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012
Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, "πάρ'το", λέγοντας "κι εσύ"! 155 χρόνια από το θάνατο του Διονύσιου Σολωμού!
Ρόζα
Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012
Προσκυνητής: (20) Άριστα στο μάθημα της...αθείας!
Προσκυνητής: (20) Άριστα στο μάθημα της...αθείας!: Αρχές της δεκαετίας του ’80. Κρατικό Πανεπιστήμιο Τιφλίδας. Νεαρός Γεωργιανός φοιτητής, τελείωνε μια Θεωρητική Σχολή. Για να πάρει το πτυ...
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ!
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ!
8/2/1981 Γήπεδο "Καραϊσκάκης" ΘΥΡΑ 7
Οι ομαδικές προτιμήσεις δεν χωρούν στην ανθρωπιά... μακάρι ο αθλητισμός εν γένει να μην ξαναζήσει τέτοια τραγωδία, γιατί οι αγώνες πρέπει να είναι χαρά και όχι λύπη...
«Έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά και ο πατέρας του στον Άδη άκουσε μια τουφεκιά...» Αφιέρωμα στο Νίκο Ξυλούρη
32 χρόνια πέρασαν από τότε που η περήφανη φωνή της Ελλάδας έσβησε για τον κόσμο. Μέσα από τα τραγούδια του όμως θα συντροφεύει την Ελληνική ψυχή για πολύ καιρό ακόμα.
Ο "Αρχάγγελος" της Κρήτης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια. Τα παιδικά χρόνια του ήταν δύσκολα και σε ηλικία πέντε ετών αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χωριό του με την οικογένεια του επειδή του έβαλαν φωτιά οι Γερμανοί κατακτητές. Ζουν για λίγα χρόνια στο Μυλοπόταμο και στη συνέχεια επιστρέφουν στο χωριό. Τα γράμματα έδειχναν να μην τον συγκινούν, και φεύγει για το Ηράκλειο. Εκεί βλέπει έναν συγγενή του να παίζει λύρα, του αρέσει και θέλει να μάθει κι αυτός. Σε ηλικία λοιπόν 10 ετών σταματάει το σχολείο και βγάζει τα προς το ζην παίζοντας σε πανηγύρια και γλέντια γάμων και βαφτησίων σε όλο το νησί. Στα 17 εγκαθίσταται μόνιμα στο Ηράκλειο. Σε μία αποκριάτικη γιορτή γνωρίζει την Ουρανία Μελαμπιανιάκη, κόρη εύπορης οικογένειας, την οποία παντρεύεται κρυφά,λόγω της ταξικής διαφοράς τους και αποκτούν δύο παιδιά.
Το 1958 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο και η ανταμοιβή του είναι 150 δρχ! Ο δίσκος γνωρίζει επιτυχία και το 1966 κερδίζει το πρώτο βραβείο σε μουσικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας.Το 1969 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Γνωρίζεται με τον σκηνοθέτη Ερρίκο Θαλασσινό από τον οποίο γνωρίζει και τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η φωνή του γίνεται φωνή αντίστασης κατά της δικτατορίας μέσα από τραγούδια όπως "Αγρίμια και αγριμάκια μου" "Πότε θα κάνει ξαστεριά" και τις μελοποιήσεις των έργων του Σολωμού και του Ρήγα από τον Μαρκόπουλο. Το 1973 εμφανίζεται στο πλευρό της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου στο έργο το "Μεγάλο μας Τσίρκο" όπου παίρνει μεγάλη δημοσιότητα ως έργο καθώς μιλάει για την ιστορία της Ελλάδας στα Νεώτερα χρόνια. Από πολλούς θεωρείται προάγγελος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στα μεταπολιτευτικά χρόνια συνεχίζει κανονικά το τραγούδι με τον τρόπο που μόνος εκείνος ήξερε, η μοίρα όμως του επεφύλλασε άλλα σχέδια δυστυχώς... Το 1979 διαπιστώνεται ότι πάσχει από καρκίνο. Μετά από ένα χρόνο σκληρής μάχης, "φεύγει" τα ξημερώματα της Παρασκευής 8ης Φεβρουαρίου του 1980. Είχε πεί ένα τραγούδι κάποτε που αποδείχτηκε ίσως προφητικό... : «Μια μέρα, μια Παρασκευή
θα πέσω να πεθάνω
και μια Λαμπρή θ αναστηθώ
από το χώμα απάνω»
Εμείς θα συντροφευόμαστε πάντα από τα τραγούδια του και θα παίρνουμε περισσότερη δύναμη... μακάρι όπου κι αν είναι να μας βλέπει και να μας προστατεύει...
Ο "Αρχάγγελος" της Κρήτης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια. Τα παιδικά χρόνια του ήταν δύσκολα και σε ηλικία πέντε ετών αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χωριό του με την οικογένεια του επειδή του έβαλαν φωτιά οι Γερμανοί κατακτητές. Ζουν για λίγα χρόνια στο Μυλοπόταμο και στη συνέχεια επιστρέφουν στο χωριό. Τα γράμματα έδειχναν να μην τον συγκινούν, και φεύγει για το Ηράκλειο. Εκεί βλέπει έναν συγγενή του να παίζει λύρα, του αρέσει και θέλει να μάθει κι αυτός. Σε ηλικία λοιπόν 10 ετών σταματάει το σχολείο και βγάζει τα προς το ζην παίζοντας σε πανηγύρια και γλέντια γάμων και βαφτησίων σε όλο το νησί. Στα 17 εγκαθίσταται μόνιμα στο Ηράκλειο. Σε μία αποκριάτικη γιορτή γνωρίζει την Ουρανία Μελαμπιανιάκη, κόρη εύπορης οικογένειας, την οποία παντρεύεται κρυφά,λόγω της ταξικής διαφοράς τους και αποκτούν δύο παιδιά.
Το 1958 ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο και η ανταμοιβή του είναι 150 δρχ! Ο δίσκος γνωρίζει επιτυχία και το 1966 κερδίζει το πρώτο βραβείο σε μουσικό διαγωνισμό στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας.Το 1969 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Γνωρίζεται με τον σκηνοθέτη Ερρίκο Θαλασσινό από τον οποίο γνωρίζει και τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Η φωνή του γίνεται φωνή αντίστασης κατά της δικτατορίας μέσα από τραγούδια όπως "Αγρίμια και αγριμάκια μου" "Πότε θα κάνει ξαστεριά" και τις μελοποιήσεις των έργων του Σολωμού και του Ρήγα από τον Μαρκόπουλο. Το 1973 εμφανίζεται στο πλευρό της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου στο έργο το "Μεγάλο μας Τσίρκο" όπου παίρνει μεγάλη δημοσιότητα ως έργο καθώς μιλάει για την ιστορία της Ελλάδας στα Νεώτερα χρόνια. Από πολλούς θεωρείται προάγγελος της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Στα μεταπολιτευτικά χρόνια συνεχίζει κανονικά το τραγούδι με τον τρόπο που μόνος εκείνος ήξερε, η μοίρα όμως του επεφύλλασε άλλα σχέδια δυστυχώς... Το 1979 διαπιστώνεται ότι πάσχει από καρκίνο. Μετά από ένα χρόνο σκληρής μάχης, "φεύγει" τα ξημερώματα της Παρασκευής 8ης Φεβρουαρίου του 1980. Είχε πεί ένα τραγούδι κάποτε που αποδείχτηκε ίσως προφητικό... : «Μια μέρα, μια Παρασκευή
θα πέσω να πεθάνω
και μια Λαμπρή θ αναστηθώ
από το χώμα απάνω»
Εμείς θα συντροφευόμαστε πάντα από τα τραγούδια του και θα παίρνουμε περισσότερη δύναμη... μακάρι όπου κι αν είναι να μας βλέπει και να μας προστατεύει...
Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012
Χρόνια πολλά!
Σήμερα οι ΣΚΕΨΕΙΣ γιορτάζουν τα γενέθλια μιάς πιστής φίλης και συνεργάτιδας της σελίδας! Χρόνια πολλά "Ρόζα" μου!!! Να έχεις ό,τι επιθυμείς!!!
Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012
Oi psuxes - Goin' Through
Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές, λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012
Tombe la neige - SALVATORE ADAMO
Πέφτει το χιόνι
Και παγώνει η καρδιά
που τα βράδια πλέον δεν θα γυρνάς
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)